Edese Natuurlandschapswandeling

2e Edese Natuurlandschapswandeling

Wij lopen door bossen en over de heide.

Als wij net op weg zijn, zie je links het spoor Ede Wageningen.

Rechts van je stond de Enka.  April 2008 werd begonnen met de sloop van de ENKA-gebouwen in Ede

om plaats te maken voor een nieuwe woonwijk. Een aantal karakteristieke delen van de oude gebouwen is rijksmonument en wordt geïntrigeerd in de nieuwe wijk. In 2017 is de Westhal gerestaureerd en is hiervan een korte Film gemaakt.

Een nieuw begin: The Time Wristers registreerde de transformatie van de voormalige Enka fabriek in Ede tot het grootste fietsexperience center in Europa 'De Fietser' Werkelijk alles aan deze vervallen maar des al niet te min prachtige historische fabriek is aangepakt met een geweldig resultaat. Men registreerden de vernieuwing van het dak en de complete herinrichting van de complete herinrichting van de fabriekshal.

Tevens filmde we alle belangrijke onderdelen die bij een dergelijke restaurant komen kijken.

( Het restaurant waar we vanmorgen vanuit zijn gestart)

De Enka was een Nederlands bedrijf dat kunstvezels vervaardigde. De naam staat voor : Nederlandse  Kunstzijde fabriek. De uitspraak van de letters NK de afkorting ENKA op. De eerste fabriek stond in Arnhem en werd in 1913 geopend. In 1922 kwam daarbij een fabriek in Ede. Rond 1928 was de Enka fabriek in Ede de grootste fabriek van Nederland. De naam van het bedrijf wijzigde in 1929 , na het samen gaan met het Duitse kunstvezelbedrijf  Verenigde  Glanzstoff Fabriek (VGF) in Algemene Kunstzijde Unie (AKU).

Enka bleef ondertussen een productnaam, bijvoorbeeld voor kunststof zemen. Deze werd in Nederland bekend door een reclamespot, waarbij een glazenwasser een steeds langende baard kreeg, over de zeem die na maand, na maand, na maand, zonder gaten bleef.      

Jammer, in 2002 viel tenslotte het doek. Akzo Nobel had de kunstgarendivisie inmiddels afgestoten en de resterende fabrieken gingen verder onder de naam Acordis.

Een stukje verder als we het spoor over gestoken zijn hebben we dan de Sysselt.

Dit natuurgebied heeft een oppervlakte van 350 ha is sinds 1954 eigendom van Gelders Landschap.

In de Middeleeuwen droeg het gebied ten zuidoosten van het tegenwoordige Ede, ten oosten van Bennekom en Wageningen zuidelijk tot aan de Neder-Rijn en oostelijk tot aan de Renkumsebeek, de oudste geschreven vermelding van dat Moftbos dateert van 996. Eigendom Stift Elten.

Later was het domein van de graven van Gelre, en na 1339 van het Hertogdom Gelre.

De Sysselt is een uitgestrekt bosgebied ten oosten van Ede met daar in heidevelden en oude beplante stuifzanden er kan er vol op gewandeld worden en gefietst De Sysselt grenst aan de spoorlijn Arnhem-Utrecht en loopt over in het weidse natuurgebied van de Ginkelse Heide.  De Sysselt is met diverse planten en dieren een allerlei soortenrijk gebied. Of het nu gaat om landschap of diersoorten, in beide gevallen is het gebied rijk en afwisselend. De Sysselt is bijvoorbeeld rijk aan nachtvlindersoorten. Er leven hier meer dan 200 soorten. Dat komt door de diverse bostypen in combinatie met de heide.  Enkele zijn zeer zeldzaam. Het aantal dagvlinders is door het ontbreken van grote open terreinen aanzienlijk kleiner. Verder komen hier bijzondere insectensoorten voor. Door het gevarieerde bos vinden veel vogels en ook vleermuizen hier een geschikt leefgebied. Ook kun je wilde zwijnen en edelherten tegen komen. Dit klopt wij hebben met het voorlopen wilde zwijnen gezien.    Er is ook een wildobservatiepost. De eerste wagenrust.

Dan komen we over de Ederse en Ginkelse heide die mooi staat te bloeien.

De grote Rust is : Juffrouw Tok

Daar vandaan na de grote rust lopen we naar de Edese schaapskooi.

Aan de Linkerkant zien we het kunstwerk ''Venster op het Verleden '''

is vorig jaar 2019 officieel onthuld en is een kunstwerk van Staal .             

Het laat zien wat er op de plek in het verleden is gebeurd. Dat doen ze met het beeld van een landende

parachutist. ,, Nu is deze plaats op de hei een plek van leegte en rust met een mooi uitzicht op het bos.

Maar dat was in 1944 wel anders. De springende parachutist werden door de Duitsers op gewacht en

onder vuur genomen. De stalen draden rond de parachutist verbeelden de kogelregen van de Duitsers.

Als je nieuwsgierig ben, dan kan je de citaten lezen van de luchtlanding in 1944.

Het wordt een zogehete LANDMARK , een markante plek in het landschap en het is de bedoeling dat het

passante verleidt om eens te kijken wat het wil zeggen.

En lopen verder over de heide en het bos.  met de 2e wagenrust een lekkere verrassing.

Dan het laatste stukje nog even genieten dan zijn we weer bij het eind van de 2e Edese Natuurlandschaps-wandeling gekomen.

Ik hoop dat jullie wandelaars allemaal genoten hebben en deze tocht is met liefde gemaakt.

Diny Meurs.

Verwentocht Zijderveld

4^e Verwentocht, Zijderveld. 8 juni 2022

Degenen, die 3 jaar geleden  in Zijderveld hebben meegelopen, weten  nog wel dat de tocht totaal verregende door aanhoudende buien en sterke wind.

Wat ik me ook nog heel goed herinner is, dat we onderling veel lol hadden en dat we ons niet van de weg lieten slaan.

Organisator Gerrit Oskam en zijn familie geven zich vandaag een herkansing en dus zal de route gelijk zijn aan die van 2019.

Gerrit heet 31 wandelaars welkom, dankt ons voor onze komst en geeft een paar richtlijnen voor deze dag.

Op dus naar Hagestein. Dit dorp behoort sinds 1986  bij Vianen, die in 2002 bij de Provincie Utrecht kwam. Sinds 2019 zijn beide dorpen onderdeel van de gemeente Vijfheerenlanden.

We hebben na ca 6 km pauze achter de kerk. Daar staan de bekende verzorgers Maaike en Jan met de eerste verwennerij, bestaande uit zelfgebakken kruidkoek, sapjes, karnemelk en snoep. Vandaag worden zij bijgestaan door hun dochter Lia.

Buiten Hagestein lopen we via een natuurpad en langs een grote plas naar de dijk langs de Lek. Het is helder weer en zo kan ik zelfs de kerk van Schalkwijk zien. Dichterbij een schoorsteen van een steenfabriek en nog dichterbij groepjes ganzen in de Lek. We passeren de Stuw- en Sluizencomplex en ook een vispassage, aangelegd in 2004.

Dan vallen de eerste druppels regen, die ook voor deze dag voorspeld zijn. Maar gelukkig zet het niet door.

In Vianen hebben we de tweede verwennerij in De Kwalitaria aan de Lijnbaan. Nog steeds is daar een monumentje voor Roos, die betrokken werd bij het tram-schietincident in Utrecht in 2019.  

Mijn lekkernijen bestaan uit een broodje kroket en een kopje thee. Dat is ook een verwennerij, al moet ik het zelf betalen.

Na deze pauze gaan we weer verder, maar nu met regen. Hoe ongelukkig kan een organisator het treffen. Via een paar straten komen we weer bij het Merwedekanaal. Er passeert ons een viertal fietsers. Het eerste wat ik denk is, die zijn niet wijs om op deze dag te gaan fietsen. Bij de openstaande Bolgerijnsebrug wachten we even op een passerend vrachtschip om onze route aan de overkant te vervolgen. Langs een golfterrein. Daar zien we enkele golfers. En ook hier denk ik, die zijn niet wijs om op deze dag te gaan golfen.

Via de Kostverlorenweg komen we bij de 2e wagenrust. En weer worden we verwend met een beker vol kleine stukjes fruit. Het gaat er in als (kruid)koek.

We vervolgen de route door een griendlandschap. Dat vind ik zo mooi, dat er zo maar in de polder bosschages  zijn met leuke paadjes, slootjes met bruggetjes en diens meer zij.

Het laatste stuk van 2 km over de Zijderveldseweg wordt onderbroken met nog een laatste verwennerij, nl een stukje worst en/of een schijfje komkommer.

Om 15.45 uur zijn we weer bij het Verenigingsgebouw De Krooshof.

Onder het genot van een glaasje fanta zit ik me af te vragen wat de fietsers en de golfers van óns gedacht hebben.

Lieve familie Van Zuilen en familie Oskam, jullie hebben de naam van deze tocht alle eer aangedaan. Gerrit, voor volgend jaar krijg je van ons een herkansing.

Ik heb een leuke dag gehad met een mooi parcours en vrolijke mensen, wat wilt een mens nog meer? Ik dank iedereen voor zijn/haar inzet. Ik heb genoten.

Zeist, 9 juni 2022

Jeannette van Buuren

Rondje Lunteren

Rondje Lunteren  01.06.2022

We staan op het terras van Hotel Eethuys “De Wormshoef” en organisator Nico van Ee heet 47 deelnemers van harte welkom in Lunteren, de parel op de Veluwe. Dat zegt hij zelf. Het is vandaag weer een achtje.

Het dorp Lunteren heeft zo’n achtduizend inwoners en kent zeker in de zomermaanden veel toerisme. Aan de Dorpsstraat staan de Oude Kerk en de poldermolen De Hoop.

Na enkele straten en de spoorbaan komen we al gauw in het buitengebied. We volgen zo’n beetje het Meulunterenpad. We passeren Restaurant De Goudsberg, waar in de Tweede Wereldoorlog Anton Mussert van de NSB zijn hoofdkwartier had en van daaruit de partijbijeenkomsten leidde.

In het bosgebied De Goudsberg is het veel klimmen en af en toe dalen, en uiteindelijk komen we bij het middelpunt van Nederland. Dat staat geschreven op een grote kei, dus het zal wel waar zijn. Op deze 51 m hoogte heb je een prachtig uitzicht richting Barneveld en over de Gelderse Vallei.

We gaan weer voort en komen rond half twaalf aan bij de IJzertijdboerderij. Daar staan onze welbekende verzorgsters Gerda en Bep met heerlijke versnaperingen. Er is heel wat te kiezen en ik neem voor de verandering eens een heerlijke wafel. En een appelsapje, nou, mijn dag kan niet meer stuk.

Wij zijn dan inmiddels aangeland op Eikenstek van het Wekeromse Zand. Een prachtig natuurgebied met zandverstuiving, bos en heide. Er leven hier ook moeflons, weliswaar klein van postuur, maar wel wild. Daar moet ik dus niets van weten. We gaan gauw verder.

Teruggekomen in het dorp passeren wij het Vrouwtje van Lunteren en zijn rond kwart over één bij de hoofdrust.

Voor het tweede gedeelte van de wandeling lopen we eerst om het dorp heen en daarna door een aantal  straten. Ik zie schone lanen, mooie huizen en kleurrijke tuinen. Volgens mij moet Lunteren een rijk dorp zijn.

 We komen als vanzelf in het “Luntersche Buurtbosch”, aangelegd in de jaren 90 van de 19^e eeuw door notaris Van den Ham. We moeten de Galgenberg op om ten slotte uit te komen bij de uitkijktoren “De Koepel”. De weg daar naar toe valt me zwaar, ik ben niet zo’n klimmer. Maar gelukkig krijgt iedereen de gelegenheid even rond te kijken en uit te rusten.

We dalen weer af, dat gaat veel beter. Opeens staan er een paar mensen stil. Wat is daar te zien? Iemand roept voor de lol dat dat het IJsselmeer is, maar het is een kwetsbaar vennetje voor  salamanders, kikkers en allerlei ander gespuis. Een zekere Willem denkt dat hier de Witte Wieven van Lunteren ronddwalen.

En dan komt de laatste pauze van de dag. Gerda en Bep staan ergens met Magnum-ijsjes. Niet alleen vandaag kan mijn dag niet meer stuk, maar ook morgen. Wat een leuke verrassing.

Iedereen staat te genieten. Maar hoor ik het goed? Staat daar iemand te mopperen, dat we even om het dorp heen en door een paar straten moesten lopen? Foei mijnheer, soms kan het niet anders.

Dan is het nog een klein halfuurtje te gaan en komen we  tevreden bij het eindpunt. Op het terras nemen we nog een afzakkertje en dan hoor ik van Nico wat er allemaal komt kijken om zo’n tocht te maken.

Daarom nogmaals een welgemeend dank-je-wel en de groeten aan de dames.

Zeist, 2 juni 2022.

Jeannette van Buuren.

Bloesemtocht.

1^e Bloesemtocht. 25 mei 2022

Dat het startlokaal van vandaag - Steakhouse Cunera – ons een warm hart toedraagt is bekend, maar dat het personeel voor ons vandaag eerder de deuren opent, is uitermate aardig te noemen. Ik hoop dan ook, dat iedereen minstens een bakkie koffie o.i.d. genomen heeft.  

We zijn met 38 personen en de tocht is bedacht en uitgezet door Casper Seijn. Maar hij verblijft momenteel in Griekenland. Hans Mulder is nu de leider en Wim Freriks de voorloper, een uniek duo waarin we alle vertrouwen hebben.

Om 10.02 uur dalen we af naar het station om vervolgens linksaf onder de Grebbeweg te gaan richting de Zwarteweg, wel zo veilig.

Zo komen we  op het lange pad onderaan de Grebbeberg, dat een prachtig uitzicht geeft naar de Neder-Rijn. We passeren zelfs een tweetal woningen, verscholen tussen het groen. We komen studenten tegen van de Universiteit Wageningen, die allerlei planten aan het bestuderen zijn.

Via de Grebbedijk lopen we als vanzelf het gebied van de Blauwe Kamer in met zijn ruïne van een oude steenfabriek. We horen voortdurend vogels fluiten, ik geniet volop.

Waar ik ook zo van kan genieten is het overvaren  met een pont, voor mij een ultieme beleving van een vrije dag. Even na elf uur verlaten we al varend de provincie Utrecht en komen zo in de provincie Gelderland.

Gelijk slaan we het Heuzesepad op tussen het fluitenkruid. Aan het einde rijst de vraag bij velen op of we nu linksaf of rechtsaf naar Opheusden moeten. We komen er altijd wel uit, hoor, daar niet van.

Buiten het dorp Opheusden worden veel bomen geteeld. Dat komt omdat er zware klei ligt en dit zorgt voor sterke wortels die overal aanslaan. Het is maar dat u dat weet.

We passeren een volière met daarachter een van de drie reformatorische kerken, die dit dorp rijk is.  

Als we het dorp weer uit zijn en we lopen op de dijk, dan hebben we een adembenemend uitzicht op de Blauwe Kamer en de Grebbeberg.

We pauzeren bij een replica van een Romeins fort. Ik had al het gevoel dat we delen van het Romeinse Limespad volgen. Dat is niet erg, want iedere parcoursbouwer probeert het mooiste te bieden en dit is heel mooi.

Na een stief kwartiertje vervolgen we de dijk en komen in Kesteren, het grootste dorp in de gemeente Neder-Betuwe. Daar gaan we langs, want ons doel is om in Lienden de grote rust te houden. We passeren weer veel fruitbomen, echter niet meer in bloei. We zien de kersen al hangen. Reden voor Bernard Balk om los te barsten in verhalen over vroeger toen zijn vader inschreef op kersenteelt. Je kon bomen “pachten” (volgens mij  zelfs een hele boomgaard) om de opbrengst te verkopen. Maar o wee, als er een hagelbui er over heen gegaan was, dan gingen de gekwetste kersen naar de jamfabriek van Flipje in Tiel, hetgeen natuurlijk minder opbracht.

Ik houd wel van zulke verhalen. Al pratende  lopen we Lienden binnen waar we neerstrijken in Het Wapen van Lienden.

Een half uur later vervolgen we de route, het is nog zo’n 9 kilometer te gaan.

Buiten het dorp hebben we te maken met een noodzakelijke provinciale weg, gedeeltelijk afgesloten, dus niet zoveel verkeer.  Dan hebben we geluk dat we een boomgaard in mogen. Het Marspad en het Batouwepad lopen er doorheen. Op een gegeven moment een opstopping voor een smal paadje over een slootje. Het is inderdaad griezelig, maar er is zoals gewoonlijk ook veel hilariteit.  Een eindje verderop bij de Marspolder nemen we nog even pauze voor een kleine versnapering.

Uitgekomen op de dijk zien we de Cunera-toren, de parel van de stad Rhenen.

Via de Rhenensebrug verlaten we de provincie Gelderland en lopen de provincie Utrecht binnen. Heerlijk, weer “thuis”. Vervolgens nog een klein ommetje (Grrrrruh)  en dan zien we de dames van Steakhouse Cunera weer.

Casper, de honneurs zijn prima waargenomen door onze manschappen, hoor

Bedankt, lieve mensen, voor de gezelligheid en de leuke verhalen. Ik heb genoten.

Zeist, 26 mei 2022

Jeannette van Buuren